2019 - Een terugblik.
Ik was aan het verhuizen! na 10 jaar, vele projecten als zelfstandig ondernemer verder, drie kinderen en een man rijker was het tijd voor een big change! Het pand in Amsterdam dat ik samen met mijn ex had gekocht was verkocht en twee gezinnen waren aan het inpakken om te vertrekken.
Mijn naam betekent bezige bei! Toepasselijker kon niet!
Ik verhuisde 10 deuren verderop! Want ik moest en zou in de buurt van m’n moeder blijven wonen. M’n eerste huis kocht ik in de straat achter m’n moeder. Nummer 76! Zelfde huis nummer als m’n moeders huis waar ik ben geboren. Hoe toepasselijk? Daar stond ik destijds nog niet bij stil. Of beter gezegd daar was ik mij wel “bewust”van maar ik wist nog niet dat getallen een magische connectie vanuit het universum zijn.
Volgens mij zijn we op 1 dag verhuisd! Want Nyaki kennende moest alles snel! De kinderen liepen heen en weer met de bolderkar, m’n man reed op en neer met de auto! En ik rende (figuurlijk gezien) op en neer met wat ik kon dragen!
De voorbereiding was tot in de puntjes geregeld. Ik wist al precies waar wat moest komen. Had de nieuwe inboedel al gekocht voordat ik überhaupt de sleutel in ontvangst had genomen. Ik wist ook al vanaf de foto’s op funda dat dit ons nieuwe huis was. Daar was geen twijfel over mogelijk. Wel over de financiering! Niet of ik het kon betalen maar of wel of elk puzzelstukje in elkaar zou passen. Of te wel zouden alle dots connecten?
Was deze periode stressvol? Jazeker! Was ik bang? Jazeker! Was ik uitgeput? Jazeker! Stond ik daarbij stil? Nee want dat kon niet!
Eenmaal verhuisd genoot ik van de nieuwe meubels en het prachtige huis! Wowww fantastisch! Alles is mooi! Een mega tuin midden in de stad. Alles gelijkvloers. Alles nieuw en voor onze begrippen best luxe!
Ik wilde graag op m’n nieuwe bank zitten en genieten maar m’n hoofd was vol en tegelijkertijd kon ik niet stoppen met denken over wat er nog meer moest! Een vakantie naar Senegal! Nu ik toch bezig ben kan ik dat er net zo goed nog even achteraan plakken. Ohh ja en nog een kleine verbouwing voor een nieuwe B&B kamer om m’n inkomsten veilig te stellen.
In m’n vorige woning had ik een goed lopende B&B net als mijn moeder die weer in haar moeders voetsporen was getreden. Een family business zou je kunnen zeggen.
Alle gemeente regels in Amsterdam zorgde ervoor dat ik van 5 kamers naar 2 kamers was gegaan. Weer zo’n stressvolle periode in m’n leven. Het zelfde geld verdienen met minder kamers! Een uitdaging!
Nu ging ik naar 1 kamer. Maar ik had ook minder kosten, dus ik had vertrouwen.
M’n nieuwe B&B kamer was meteen volgeboekt! Op 5 oktober 2019 konden we met een gerust hart op vakantie. We gingen samen met onze vrienden. Mijn vriendin die ik hier in Nederland had ontmoet en tegenover m’n moeder werkte en de vriend van mijn man die samen in Senegal zijn opgegroeid. Toen ik voor een jaar in Senegal ging wonen kwam mijn vriendin me opzoeken en werd verliefd op de vriend van m’n man. Hoe bijzonder! De mannen zijn op dezelfde dag naar Nederland gekomen om hier een leven op te bouwen met ons! Connecting the dots!
M’n moeder ging ook mee zodat m’n man en ik onze beide moeders bij elkaar hadden. We dachten leuk en goed voor de kinderen. De moeder van mijn man heeft hij achter gelaten toen hij in Nederland ging wonen dus zij zien elkaar maar heel weinig! Gezien het niet lekker ging met de moeder van de vriend van mijn man realiseerde wij ons dat onze moeders niet het eeuwige leven hebben. Nu zijn ze er nog dus daar plukken we de vruchten van.
Met z’n allen in het vliegtuig! We zitten! We gaan! Ik voelde me emotioneel want ik was al drie jaar niet geweest en kon niet wachten om de zon op m’n hoofd te voelen en de aarde tussen m’n tenen!
We vlogen boven Frankrijk toen ik tegen m’n man zei; wat is er met m’n gezicht? Het voelt raar! M’n arm voelt ook raar. De manier waarop hij naar me keek was niet okay. Ik zei; ik moet de stewardess waarschuwen hè? Hij knikte! Ik drukte op de alarmbel en de stewardess kwam naar ons toe. Ik zei dat er iets met m’n gezicht was gebeurd! Ze keek me aan en haar ogen spraken boekdelen. Dit is foute boel! Ze vroeg of ik mee naar achter kon komen en vroeg via de luidspreker of er een arts aan boord was! M’n hart begon zo hard te kloppen dat ik dacht dit houd m’n hart niet vol! De rechterkant van m’n gezicht was verlamd! En m’n rechter arm kon ik nauwelijks bewegen!
Terwijl ik naar achter liep dacht ik dat het licht uit zou gaan. Ik was zo duizelig dat ik me heel goed moest vasthouden. Ik keek achterom, zag m’n moeder met een angstig gezicht, m’n kinderen die langzaam doorhadden dat er wat aan de hand was, m’n man die zich liefdevol ontfermde over m’n kinderen en m’n vriendin die lag te slapen.
Ik was bang! En dacht dit was het dan…..